Polski eurodeputowany potrafi...

   Policzenie asystentów polskich europosłów zajęło mi dobrą chwilę. I nic w tym dziwnego. Dla 51 eurodeputowanych z Polski, w kraju i zagranicą pracuje bowiem 454 asystentów. Regulamin Europarlamentu pozwala na zatrudnianie max. 3 pomocników w biurze w Brukseli, nie określa jednak ilu asystentów może mieć deputowany w swoich krajowych przedstawicielstwach. Na wynagrodzenia pomocników i wydatki związane z prowadzeniem biura każdy europoseł dostaje 21.200 euro miesięcznie. Ta kwota, jak mówi mi rzecznik PE, Jaume Duch, "jest jedynym i wystarczającym ograniczeniem dla euro deputowanego", bo przecież, jak twierdzi Duch „za te pieniądze nie da się zatrudnić więcej niż 10 ludzi”. Tym bardziej, że tym w Brukseli trzeba zapłacić min. 2000 euro miesięcznie. Rzecznik Parlamentu Europejskiego nie wie jednak, że „Polak potrafi”. Eurodeputowany PiS, prof. Ryszard Legutko zatrudnia 18 asystentów. Tadeusz Cymański z Solidarnej Polski – 16, bo jak mówi „pracą trzeba się dzielić”. Sęk jednak w tym, że pensje asystentów są wypłacane z unijnego budżetu, czyli pieniędzy europejskich podatników. Polacy do tej wspólnej kasy w ciągu ostatnich 7 lat (2007-2013) wpłacili 24 mld euro. Pieter Cleppe, ekspert ośrodka „Open Europe” mówi wprost: „Jeśli inni europosłowie zatrudniają 2,3 asystentów, to najwidoczniej nie ma powodu by inni zatrudniali 20. Zamiast tego powinni zwrócić pieniądze podatnikom”. Rzeczywiście eurodeputowani z pozostałych państw mają średnio 2, 3 pomocników, choć czasem również, tak, jak Polacy reprezentują „duże okręgi wyborcze”. Charles Tannock na przykład, europoseł brytyjskiej Partii Konserwatywnej jest w gronie 15 najbardziej aktywnych euro deputowanych w Brukseli. Taki wynik osiąga dzięki 3 pracującym dla  niego asystentom i 75% zużytych środków z budżetu na biuro. 25%, jak mnie zapewnia „zwraca do budżetu PE, by mogły być wykorzystane na inne cele”. Większość polskich eurodeputowanych oszczędności w Brukseli woli szukać jednak w kieszeniach innych, np. w rezygnacji z kosztujących 200 mln euro rocznie wyjazdów na sesje plenarne do Strasburga. Owszem to również zbyteczny wydatek, ale dlaczego „naprawianie świata” tak trudno zacząć od siebie? Zwłaszcza, że obcięcie wydatków byłoby świetnym przykładem dla wyborców, którzy już w przyszłym roku będą ponownie decydować o tym, kto będzie reprezentował nas w Brukseli. I może wezmą wówczas pod uwagę również to, kto zrobi to w najbardziej oszczędny i skuteczny sposób. 

Only a Polish MEP can do it...

It took me a while to count all the assistants who work for Polish members of the European Parliament. Not surprisingly though, as I found out that 51 Polish MEPs employed 454 assistants. According to the European Parliament status, every MEP can employ in Brussels  max. 3 assistants, but nothing is said about the number of helpers allowed to work in national offices. For the staff costs and expenses every MEP gets from the Parliament’s budget 21.209 euro per month. This amount, as the spokesperson of the EP, Jaume Duch tells me “is the only limit for MEPs, but for this money, as he adds, I cannot imagine, that it is possible to employ more than 10 assistants”. Especially, as according to the EP rules, assistants working in Brussels should not be paid below 2000 euro per month. What the spokesperson of the EP doesn’t know however, is that “a Pole is able to make impossible – possible”...  Thus, one Polish MEP, from ECR group, Ryszard Legutko employs 18 asssitants. Another one, from Freedom and Democracy Group, Tadeusz Cymański, has 16 people working for him, because as he justifies “he likes to share work and give jobs to unemployed”. Money for the salaries of the assistants however come from the EU budget, which is made of the European tax payers contributions. In the case of Poland for example, Polish people, during the last 7 years contributed from their pockets, some 24bln euro to the EU budget. According to “Open Europe” expert, Pieter Cleppe “if most of other MEPs from other countries have 2 or 3 assistants, than this means that 20 is really not needed, and these deputies should instead return the money to the EP’s budget”.  One example to follow is Conservative MEP from UK, Charles Tannock. Being one of the 15 most active and hard working MEPs in the whole  of the EP, he achieves his results with only 3 people helping him, and 25% of his office expenses not used and returned to the EP’s budget.  Most of the Polish MEPs however prefer to look for savings in others rather than their very own pockets. Thus, when I spoke with them, they pointed out that getting rid of monthly journeys for the plenary sessions in Strasbourg could bring some 200 mln euro savings every year. I agree that this is a totally unjustified expenditure, but yet, why is it so difficult for them to start “repairing the world from their own backyard”? Especially, as cutting their own expenses could be the best example and argument that would make people vote for them . The new European Parliament will be elected next year and maybe this time people will choose politicians   who will not only represent them well in Brussels but will also do so  in a reasonable, fair and cost-effective manner. 

„Europa obywateli” – drogo ich kosztuje…

   „Europa” dziś dosłownie otwiera swoje drzwi obywatelom. W ramach „Dni Otwartych” zwiedzać można unijne instytucje. Pracujący w nich urzędnicy są dla zwiedzających nadzwyczaj mili, bo chyba nigdy wcześniej nie czuli takiej potrzeby zjednywania sobie Europejczyków. W czasach kryzysu Bruksela wychodzi z mody. Unijne władze, które każą  zaciskać pasa, tracą poparcie obywateli, a ci coraz bardziej nieufnie patrzą na wspólną Europę i coraz wnikliwiej próbują sprawdzać, czy aby sama „Bruksela” żyje w promowany przez siebie, oszczędny sposób. Takich informacji w rozdawanych dziś broszurach, zwiedzający raczej jednak nie znajdą. Jeśli dobrze rozejrzą się wokół siebie to będą mogli jednak zauważyć, że w Brukseli, jak grzyby po deszczu rosną ostatnio co raz to nowe unijne biurowce. Nowe muzeum multimedialne Unii, "Parlamentarium" kosztowało 21 mln euro. Powstająca nowa siedziba Rady UE wyceniona została na 240 mln euro. Na swój kolejny budynek w Luksemburgu Europarlament planuje wydać 600 mln euro, choć nie wiadomo, kto będzie z niego korzystał. Już teraz diety unijnych urzędników, którzy cały czas przemieszczają się między Brukselą, Luksemburgiem a Strasburgiem to koszt rzędu 30 mln euro rocznie. 200 mln euro rocznie generują natomiast comiesięczne przeprowadzki eurodeputowanych na sesje plenarne do Strasburga. Na likwidacje tego kosztu i rezygnacje ze spotkań we Francji nie chce się jednak zgodzić Paryż, bo oznaczałoby to nie tylko utratę prestiżu, ale przede wszystkim wydawanych we francuskich hotelach i restauracjach pieniędzy tysięcy europosłów i urzędników. Krytykujący za rozrzutność Brukselę Francuzi są również głównymi oponentami wprowadzenia jednego języka urzędowego Unii. Każdego roku tłumaczenie na 23 języki, 1,76 mln stron dokumentów kosztuje ok. 300 mln euro. By uniknąć tego wydatku, wystarczyłoby z powszechnie znanego i używanego w Brukseli języka angielskiego po prostu zrobić europejską "lingua franca", przynajmniej na tzw. poziomie roboczym, czyli w przypadku wstępnych dokumentów i propozycji przepisów, których jak mówiła mi eurodeputowana SLD, Lidia Geringer De Oedenberg i tak nikt nie czyta i  „prosto od tłumacza trafiają do kosza na  śmieci”. Unijni urzędnicy i eurodeputowani świeciliby wreszcie prawdziwym przykładem, gdyby zdecydowali obciąć sobie pensje, przynajmniej Ci, których wynagrodzenia są naprawdę wysokie. Ponad 20 tysięcy euro na miesiąc zarabiają na przykład unijni komisarze. Pięć lat w fotelu na najwyższych piętrach Berlyamont (budynku Komisji Europejskiej) gwarantuje ponadto w przyszłości 50 tys. euro emerytury rocznie. Zanim na nią odejdą, byli unijni komisarze mają ponadto prawo do tzw. zasiłku przejściowego. W przypadku szefowej unijnej dyplomacji, jak wyliczył ostatnio mój angielski kolega, Bruno Waterfield, opiewającego na prawie 500 tys, euro. 

   Ale choć zwiedzający dziś unijne instytucje dowiedzą się ilu europosłów zasiada w Parlamencie Europejskim i na ile języków tłumaczone są unijne papiery, to nawołująca do zaciskania pasa Europa, dyskretnie uniknie informowania ich o tym, ile to wszystko kosztuje i czy na pewno nie dałoby się w Brukseli również żyć oszczędniej. 

                                                                                                             ©Hoslet

„Europe of citizens” – costs them a lot…

   “Europe” opens its doors to citizens today. During the “Open Days” everyone can visit EU institutions. EU workers are trying to be extremely polite to all the visitors, as the support from Europeans, has never in the EU been more needed than now. During the times of economic crisis Brussels is no more “in fashion”. EU authorities ask us to tighten our belts and save money. The natural reaction to it is the loss of enthusiasm and support. Moreover, more and more citizens are trying to find out for themselves if “Brussels” also saves money. This information however, will not be provided in hundreds of brochures handed out by eurocrats today. But, if people look around carefully whilst in European quarter, they will be able to see that the new EU buildings grow there like “mushrooms after the rain”. The new multimedia EU museum, "Parlamentarium", costed 21 mln euro. Brand new EU Council building has been estimated to cost 240 mln euro and for its, yet another new building, this time in Luxembourg, the European Parliament wants to spend 600 mln euro. Despite the fact, that no one will probably ever work in the last one, as even now, the overall cost of all the daily allowances spent on EU workers who constantly travel between Brussels, Strasbourg and Luxembourg, is over 30 mln euro a year. Another 200 mln euro is spent on the monthly journeys of MEPs and their assistants for plenary sessions in Strasbourg.  Despite these high, unnecessary costs, Paris will never agree to move all the meetings to Brussels though, because it would make France not only loose the prestige but most of all, the money spend by eurocrats in their hotels and restaurants. Criticizing Brussels for overspendings, France also opposes another measure that could cut EU expenses: translations. Every year some 1,76 mln pages of documents are translated into 23 languages of the EU. The cost of it, some 300 mln euro could be avoided, if the EU members agreed to use commonly known and used in Brussels anyway, English, as a European “lingua franca”. This solution could be practiced at least on the working level, with the preliminary proposals and drafts of EU documents, which, as Polish MEP, Lidia Gerinegr de Oedenberg tells me in most of the cases “go straight from the hands of a translator to the rubbish bin” as no one reads them. Eurocrats and MEPs could finally give the best example of austerity, if they simply decided to cut their own salaries. At least the ones who earn far too much, expecially in the times of crisis. EU commissioners for example get 20.000 euro salary every month. And after 5 years in the chair of commissioner they are entitled to 50.000 euro pension every month. But even before becoming pensioner, after leaving the job, they are given so called “transitional allowance”. In the case of EU High Representative, Cathrine Ashton, for example, as my colleague Bruno Waterfield calculated recently, it will be some 500.000 euro. 

   Today’s visitors of the EU institutions however will not find out about that. Instead, they will be told how many MEPs there and how many official EU languages are used. Super-polite eurocrats will not tell them how much it all costs and weather Brussels could also spend the money in a more reasonable and adjusted to difficult times, way.

Trzy kolory: czarny, żółty, czerwony...

   W Dniu Flagi w Polsce, warto przypomnieć krótką, choć jak na Belgię przystało, kolorową historię narodowych barw w Brukseli. Tym bardziej, że większość Belgów nie wie, skąd pochodzi ich flaga. Lepiej zorientowani są mieszkańcy Północy kraju, również dlatego, że dwa z trzech narodowych kolorów: czarny i żółty zostały zaczerpnięte z barw Księstwa Brabancji. Trzeci: czerwony miał reprezentować Południe kraju. To kolor regionu Hainaut i Liege. Pionowy układ barw na fladze Belgowie skopiowali natomiast od Francuzów. Pierwsza belgijska flaga zastąpiła zresztą francuską, jaką zwolennicy rewolucji wywiesili na ratuszu na znak protestu wobec habsburskich władz. Te ostatnie, zajęte tłumieniem powstania w Polsce, nie miały sił i czasu by zająć się protestami nad Mozą, dlatego zdaniem historyka Roelsa Jacobsa swoją niepodległość Belgia pośrednio zawdzięcza również Polsce. Barwy narodowe zamiast jednoczyć, szybko, jak wszystko zresztą w Belgii, stały się przedmiotem podziałów między Flamandami a Walonami. Tym pierwszym czerwony nigdy nie przypadł do gustu. Dlatego Flamandowie, którzy opowiadają się zacałkowitą autonomią swojego regionu, zazwyczaj używają tylko swojej regionalnej flagi:  czarnego lwa na żółtym tle. To on stał się symbolem ruchu separatystów w kraju. Czarny lew dominuje między innymi  na zawodach kolarskich, które Flamandowie często wykorzystują do manifestacji swoich poglądów politycznych. Sęk w tym, że najlepszy belgijski zawodnik w tej dziedzinie pochodzi  z Południa kraju. Po tym, jak Philippe Gilbert skrytykował kibiców dopingujących sportowców flamandzkimi flagami, jego „zasługi” na rzecz jedności kraju i belgijskiej flagi, zyskały mu równie wielu fanów wśród Walonów i innych przeciwników podziału państwa, co osiągnięcia sportowe. Dla mieszkańców Południa kraju, reprezentujący ich czerwony kogut na żółtym tle jest raczej folklorystycznym dodatkiem niż narodowym symbolem. Socjalistyczny eurodeputowany z Walonii, Marc Tarabella z przekąsem tłumaczył mi ostatnio różnice między walońskim a francuskim kogutem: „Ten pierwszy ma zamknięty dziób, bo Belgowie w przeciwieństwie do Francuzów więcej myślą i mniej mówią”.  Jedno jest pewne, choć historia belgijskiej flagi, którą po raz pierwszy zawieszono na ratuszu w styczniu 1831 roku, tak, jak samego państwa, nie jest długa, to jak wszystkiemu w Belgii, nie brakuje jej swoistego kolorytu. 

                                         Belgijska flaga na Pałacu Królewskim w Laeken . ©Kobus

Three colors: black, yellow, red...

   The national Flag Day, celebrated in Poland today is a good opportunity to present a short story of Belgian national colors, especially as even the Belgians mostly do not know where the black, yellow and red come from. Flemish citizens have a bit better knowledge on that, as two out of three colors of the Belgian flag come from the old flag of the Duchy of Brabant. The third color: red,  represents the south of the country: Hainut Prinicipality and the city of Liege. And the vertical position of the colors on the flag, the Belgians copied from the French. First Belgian flag has in fact replaced directly the French one, which was put at the City Hall by the revolutionists, as a sign of protest against the Habsburg authorities. By the way, thanks to the engagement of the last ones in suppressing the uprising in Poland, the Belgians could go ahead with their revolution. Thus, as a Belgian historian told me: Poland had played its part in Belgian independence. Belgian national colors though, as almost everything here, have soon started to divide citizens. The Flemish never liked the red and started soon to use their own flag: black lion on a yellow background. This symbol has soon became the sign of Belgian separatists, who want a total autonomy for Northern Belgium. That's why, black lion dominates during most of the sport events in the country, in particular during the beloved by Belgians cycling competitions. The Flemish like to use sport events to manifest their political ideas. Unfortunately for the Flemish cyclist supporters, the best cyclist at the moment come from the South of Belgium. When Philippe Gilbert has recently criticised Flemish flags and called for national Belgian colors to be used to support sportsmen, his contribution to the unity of Belgium has been appreciated by the Wallonians and others opponents of Belgium’a partition, as much, if not more, than his sport achievements. For the southern Belgians, their regional sign: red cock on yellow background is more of a folkloric than national symbol. Socialist, wallonian MEP, Marc Tarabella, with the typical Belgian, ironic way explained to me the differencies between the French and the Belgian cocks: “ Ours has its horn closed because, on the contrary to the French, Belgian don’t talk too much, but think more”. Well, at least one thing is certain, a short history of the Belgian flag (which has been put on the City Hall for the first time in January 1831) is a very colorful one.